'De koran is een gedicht,' aldus Aboutaleb

Manuel Kneepkens - Noordermaasberichten
Nummer 59 - 30 december 2015

'De koran is een gedicht,' aldus Aboutaleb

Onze burgemeester beschouwt de Koran als een gedicht. En beziet met afschuw de ‘ruwe omgangsvormen’ in de gemeenteraad. Dichter Manuel Kneepkens klapt beschaafd en welsprekend uit de school over zijn privé onderhoud met de heer Aboutaleb. Dat het een genoeglijke longread is geworden, spreekt wat ons betreft in zijn voordeel, maar je moet er even tijd voor vrij maken, dus ook voor de aanloop naar het intrigerende slot. Veel leesplezier! 

Ahmed Aboutaleb kwam ik voor het eerst tegen op de Conferentie over Veiligheid, door de gemeente Rotterdam gehouden in 2006 in of all places … de Efteling. Hij bleek daar te zijn in zijn hoedanigheid van adviseur van het gemeentebestuur van Rotterdam. Die conferentie was het gevolg van een slimme zet van toenmalig burgemeester Ivo Opstelten op de indiening van een motie door mij namens de Stadspartij, waarin gevraagd werd om een Conferentie over de Politie. Want aan die tak van dienst schortte toen het nodige. Nu nog, trouwens. Eigenlijk is het na de ombouw tot Nationale Politie zelfs alleen maar erger geworden.

De politie dat is ‘des burgemeesters open zenuw’. In heel Nederland is dat zo.  Specifiek daarover debatteren, dat wilde Ivo dan ook duidelijk niet. Hij zei dat hij wel kon instemmen met een verbreding van de focus van de motie: een Conferentie voor Veiligheid. En of ik met die toezegging tevreden was. Daar zei ik 'ja' op, tenslotte was ik fractievoorzitter van een kleine partij, in de oppositie, dat ook nog, en mijn motie zou het zeker niet gaan halen. En binnen het kader van Veiligheid, zou de positie van de politie ongetwijfeld aan de orde komen. Maar natuurlijk had Opstelten dat plan voor een Conferentie over de Veiligheid al lang kant en klaar in de la liggen. Blijkbaar wilde hij mij wat eer gunnen. Want ik was net als Ivo ‘een Leijenaar’ en dat was heilig voor hem. Daarover een andere keer.

Dus daar zat ik plots, ’s middags tijdens de lunch, aan de soep tegenover Ahmed Aboutaleb. (Of hij die soep daadwerkelijk heeft opgegeten weet ik helaas niet meer. Jammer, want interessant om te weten. Want die soep was zeker niethalal, want… met oer-Hollandse balletjes!)

‘Mijn zus zit bij jou in de partij…’ zei Abou en hij zei het haast beschuldigend, zo van: hoe is het mogelijk, dat Latifah geen lid van MIJN Partij van de Arbeid is, maar van jouw kabouterpartijtje…

'Wel, Ahmed Aboutaleb, wordt Rotterdammer, dan kun je ook lid worden van de Stadspartij,’ antwoordde ik. Ja, soms weet ik gevat uit de hoek te komen. Daar moest hij was meesmuilend om lachen, maar ik was de Raad nog niet uit of… Ahmed was verhuisd naar Rotterdam en … als kersverse burgervader van Rotterdam aangetreden!

Daar pleeg ik, al fabulerend, het volgende over te vertellen, een dichter in de raad (ik!) was nu niet meer nodig, we hadden nu immers een dichter… als burgemeester! Aboutaleb is een dichter. Hij heeft het werk van de Libanese- Franse dichter Adonis vertaald ,  zeg maar : herdicht. Adonis is  een van de grote namen in de Arabische wereld, waar poëzie oneindig belangrijker is dan bij ons. Op de Rotterdamavond, voorafgaande aan Poëzie International, in 2009 georganiseerd door uitgever Arie van der Ent en mij, heeft hij daar met groot succes uit zijn vertalingen van Adonis voorgelezen. Hij sprak toen ook vrijuit over zijn moslim zijn ‘De Koran is geen bijbel. De bijbel is proza. De Koran is èèn groot gedicht. Want de Koran bestaat volledig uit ritme, rijm, refreinen, assonantie. Hij berust op het idee, het basisidee van alle poëzie, van de eenheid van klank en betekenis, waarin de kosmos kan worden uitgedrukt.'

Nu was het zo, dat als ik een nieuwe dichtbundel had, ik de burgemeester van dienst altijd vroeg het eerste exemplaar in ontvangst te nemen. Dat was bij Opstelten het geval met De Lustgouverneur en Het Dolfijnenkostuum. Ook  Abou moest eraan geloven. In 2013 nam hij in het toen nog bestaande Literaire Cafè ‘Tsjechov & Co op Katendrecht mijn bundel ‘Zomer voor alle seizoenen’ in ontvangst. Bij die gelegenheid hield hij een speech, waarin hij onder meer zei dat ik zijn derde meest geliefde Nederlander was… De bronzen medaille dus. De twee anderen bleken te zijn: Ahmeds’ vrouw en Koningin Beatrix… Ik verdiende deze ereplaats, volgens Ahmed, omdat ik een dichter was. Naar een poëtisering van de samenleving, dààr moest het naartoe...

In 2015 vroeg ik hem weer, ditmaal voor de boekpresentatie van Kaleidoscopie van een Jaar in Boekhandel Snoek aan de Meent. Omdat Beatrix inmiddels afgetreden was, verheugde ik mij zeer op de speech. Ik maakte nu immers grote kans op de zilveren medaille! Vast en zeker schoof ik nu een plaatsje op. Maar de Boekpresentatie viel uitgerekend in de week van Charlie Hebdo en Abou moest afzeggen. Maar een maand later kreeg ik een email van hem. Hij wilde die bundel toch wel grààg hebben… en nodigde mij uit om op het Stadhuis een kopje koffie met hem te drinken en de bundel mee te nemen (gesigneerd!).

Uiteraard deed ik dat.

Eenmaal gezeten in de Burgemeesterskamer, waar ik sinds het vertrek van Opstelten niet meer geweest was, vroeg Abou mij, of ik niet vond dat er iets veranderd was. Ik keek om mij heen maar alles leek nog het precies hetzelfde als bij Opstelten, het meubilair, het schilderij aan de wand, een kolossaal Havenzicht -  ja, wat anders! -  alles precies hetzelfde als bij Oppie.

‘Kijk eens naast je koffiekopje…’

En verdomd, daar prijkte niet het gebruikelijke (Maria)kaakje, maar een… dadel!

Ik was toen net de roman ‘Soumission’ van Michel Houellebecq aan het lezen. En daar begint de sluipende (alledaagse) islamisering van Frankrijk onder de ‘gematigde’ moslim-president  Mohammed ben Abbes, die met behulp van links Marine Le Pen van het Front National  in de tweede ronde had weten te verslaan, ook met een op het eerste gezicht onbetekenend incident. Dat is niet helemaal waar, het ligt bij Houellebecq complexer, maar dit zei ik hem. Deze verwijzing naar 'Soumission' was wat aan de ‘omheining van mijn tanden’ ontsnapte...

Abou lachte:

‘Je weet hoe ik de Koran zie. Als een gedicht. Europa is niet gebaat bij een islamisering. Een poëtisering van de maatschappij, dààr moet het naar toe. In die zin is het jammer, dat je niet meer in de raad zit, het politiek debat in Rotterdam ontbeert de poëzie. Dat is niets dan verbittering nu èn ruwe omgangsvormen.’

‘Een geintje, dat van die islamisering, Ahmed,’ haastte ik mij vervolgens dan ook te zeggen: ‘Leve de poëtisering…!’

De poëtisering! En toen opeens viel bij mij de euro (waar voorheen het kwartje placht te vallen…).

Aboutaleb wil minister-president worden!

De PvdA staat zo dramatisch laag in de peilingen … als Abou hoog! Uitgerekend bij rechts is hij uiterst populair met zijn ‘Rot maar op als je het hier niet bevalt!’ De PvdA kàn niet anders dat hem tot lijstrekker maken. Want Asscher is niet echt een stemmentrekker. En de rol van Samsom is overduidelijk uitgespeeld. Wilders’ PVV mag dan vrijwel zeker bij de volgende verkiezing de grootste partij worden, maar… de PvdA onder Abou, na een dramatische comeback, de tweede partij van Nederland geworden, zou met D66 en CDA  een voldoende stabiel kabinet kunnen vormen. Desnoods aangevuld met de VVD.

Voilà, de zoon van een analfabetische imam, ‘een geitenneuker’ uit het Rifgebergte,  de volgende premier van Nederland! Wie zal zich daarom het meest in zijn graf om gaan omdraaien, Pim  F. of Theo van G.?

Dat zei ik hem. (Aan ‘geestigheid’ van mijn kant immers nooit geen gebrek.)

Wat Abou mij toen antwoordde, ga ik hier niet onthullen, want het is mij door hem onder de grootste geheimhouding toevertrouwd.

Wordt Nederland een poëtisch land? Een Sprookje uit Duizend en Een Nacht?

Zoals ik al zei, mijn lippen zijn verzegeld. Zie boven. Maar….u hoort nog van ons!

Manuel Kneepkens

terug «