Hinderickx & Winderickx
Manuel Kneepkens - Noordermaasberichten
Nummer 229 - 28 februari 2022
Hinderickx & Winderickx
Geweld kenmerkt de mens. Maar... Poëzie ook.
'Voortschrijdende humaniteit' betekent: het geweld, zoveel mogelijk uitbannen, met name het oorlogsgeweld. Helemaal kwijt raken zullen we het wel nooit. Het zit ons immers in de genen. Het is de uiting van de Oude Adam, de instinctieve mens 'Voortschrijdende humaniteit' betekent óók de poëzie, de gouden schaduw van de transcenderende, de zichzelf overschrijdende mens, zoveel mogelijk bevorderen. Kortom, poëzie – taalmuziek met betekenis ….- als de daad van geweldloosheid bij uitstek.
De dreigende Bezetting van Kiev deed mij in de boekenkast grijpen naar de dichtbundel De Bezette Stad van Paul van Ostaijen.
De Bezette Stad is daarin Antwerpen tijdens de Eerste Wereldoorlog.
Oorlogsellende, komen we er ooit van af?
Die bundel maakte van Ostaijen op slag tot de eerste moderne dichter.
Niet in het minst baanbrekend was de zeer afwijkende typografie van sommige van zijn gedichten. BOEM Paukeslag, bv. En .. .de ZEPPELIN ( is nog een tijdje het logo van de Stadspartij geweest...) '
'Mark groet 's morgens de dingen', 'Sint Niklaas in het Land van Waes' , Hulde aan aan de Singer' , 'Armoede van de trekharmonica ' zijn gedichten die blijvend behoren tot de canon van de Nederlandse Litteratuur.
Ook het Alpejagerslied behoort daar toe, het gedicht over de heren Hinderickx en Winderickx.
Ik ben zo vrij geweest om hieronder op dit gedicht over 'vrijheid in beschaving' te variëren. Als antidotum in deze barre tijden.
Want de mens is voor mij idealiter een poëet, iemand à la Paul van Ostaijen, niks oorlogsmisdadiger á la Poetin.
Ode aan de Hinderickx & Winderickx
Kent u Hinderickx en Winderickx nog?
Die deden in catering
de een in Vega, de ander in Vlees
Maar of het nu Hinderickx was, die in Vlees
of Winderickx, die in Vega ...
geen Poëzieminnaar, die dat nog weet
Want Hinderickx & Winderickx
zij groeten elkaar niet
uit principe niet
Zelfs hun wederzijdse weerspiegelingen
hun gouden schaduwen
in de etalages (Art Deco) van patissier P. van Ostaijen
groeten elkaar niet
Zij heffen niet hun hoeden
van hun schedels voor elkaar
En ook hun schedels verheffen zij niet
Dat doen zij nooit
De planeet gaat naar de knoppen
maar Hinderickx en Winderickx
Zij kijken op noch om
En wij ? Wij vullen onze embonpoints
Tegen de Atoombom de Bombe Maestrichtoise
Verrukkelijk!
De Gâteau Miserable tegen de Klimaatverandering
Exquis!
Zij smaken naar Lentepoëzie in de zomer van 1914...
So what!
Alles sal reg kom … ooit, op onze vrolijke planeet
Wie Gelooft Eet Zalig!
Manuel Kneepkens
terug «
|
