Wolfsgehuil in het Kralingse Bos
Manuel Kneepkens - Noordermaasberichten
Nummer 118 - 29 oktober 2017
Wolfsgehuil in het Kralingse Bos
Enige tijd geleden had de bioloog Jelle Reumer, toen nog directeur van het Natuurhistorisch museum alhier, een tot de verbeelding sprekende column in het blad Straatgras van zijn instituut, inmiddels opgenomen in zijn boek ‘De kunstknie van mijn vader’. Hij ontwikkelde in die column een fantasie omtrent het Wolvenlaantje in het Kralingse Bos… dat daar op zekere dag werkelijk een wolf zou worden gesignaleerd. Inderdaad, een fantasie. Het zal niet gauw gebeuren. Alhoewel… de wolf is inmiddels min of meer aan het terugkomen in Nederland. Zojuist is er weer eentje op de Veluwe aangetroffen. En er wordt het dier geen strobreed in de weg gelegd in zijn opmars door ons land. Dus, wie weet… Stel dat Jelle Reumers’ fantasie toch nog werkelijkheid wordt, wat dan? In het Kralingse Bos zijn er nogal wat wandelaars met kinderen. Moeten die dan niet tegen de wolf worden beschermd?
Niets daarvan! Als je de lupofielen van de pressiegroep ‘Wolven in Nederland’ moet geloven. De wolf is een beschermd dier! Kijk maar in de Flora en Faunawet (in 2014 is de wolf als zodanig daarin opgenomen). De wolf, wen er maar aan!. Ga maar ergens anders wandelen met je kinderen, als je bang bent… Ja, ja, dat ‘Wolven in Nederland’ is een behoorlijk machtige pressiegroep gebleken. Het is volgens hun website een samenwerkingsverband tussen Natuurmonumenten, ARK nature, FREE nature, Koninklijke Jagersvereniging, IVN, IFAW, Studio Wolverine, Rewilding Foundation, Zoogdiervereniging, ECO natuur…en de Nationale Postcodeloterij. Daar bovenop verleent het Duitse Lupus-instituut ook nog eens steun. Het kan niet op...
En elke keer als een wolf in Nederland verschijnt breekt er in bovenstaande kringen een verbijsterend gejubel los.
Zie de vorige wolf.
Die wolf zou zich immers volgens de Sprookjesvertellers van ‘Wolven in Nederland’ spoorslags naar de Oostvaarder plassen begeven. Om zich aldaar als een ware predator op het overschot aan edelherten en Konekspaarden te storten. Om aldus - hoe nobel! - het Staatsbosbeheer het afschieten te besparen.
Het pakte anders uit. De wolf vergreep zich aan het eerste, het beste schaap, dat hij tegenkwam en hobbelde vervolgens doodongelukkig door een buitenwijk van Hoogezand-Sappemeer en over een industrieterrein nabij de haven van Delfzijl, alvorens terug te keren naar de Heimat. Het dier had blijkbaar beter dan de lieden van de lobbygroep ‘Wolven in Nederland’ door, dat er geen plaats voor hem was in ons dichtbevolkte land.
Nederland heeft namelijk 414 inwoners per km². Alleen Bangladesh is dichter bevolkt dan ons land.
Dat heeft de nodige consequenties voor wat wij natuur noemen in dit land.
Echte natuur bestaat daardoor in ons land namelijk nauwelijks. Het is vrijwel allemaal geconstrueerde natuur – natuur van de tekentafel. De zogenaamde nieuwe Wildernis van de Oostvaardersplassen is al even zeer geconstrueerd als het Kralingse Bos. Allemaal mensenwerk. En mensenwerk pleegt nogal eens ondoordacht te zijn. Dat van de overheid niet uitgesloten Zo heeft de eenzijdige rechtsbescherming van de vos desastreus uit gepakt voor de broedvogels in de duinen. Die van de kraai, een notoir eierenrover, zelfs voor alle vogelsoorten in heel het land.
De eenzijdige rechtsbescherming van de wolf gaat eenzelfde effect hebben. Het lijkt wel of onze overheid geen adaptief (lerend) vermogen heeft.
Daarom is het misschien goed nog eens te vertellen waarom de wolf sinds 1850 niet meer in ons land voorkomt. Hij is verjaagd omdat het een onverbeterlijke schapendoder was. En bovendien voor mensen niet ongevaarlijk. Vooral in de strenge winter van 1850 blijken veel mensen te zijn aangevallen, zelfs doodgebeten. Een wolf in hongersnood maakt rare sprongen. Het is dan bepaald niet het knuffeldier wat ze er bij “Wolven in Nederland’ van maken.
De schrijver Ton van Reen wees mij op archiefonderzoek in Limburg. Over de tijd toen er nog wolven waren in Nederland. Dat is in eerste helft van de 19e eeuw. Zo is aan de wolf als moordenaar door Prof. Arthur Schrijnemakers aandacht besteed in het Jaarboek 1998 van de Heemkundevereniging Roerstreek. En in het Jaarboek 1999 van de Heemkundevereniging Maas- en Swalmdal door Frans Geerligs, die ook een forse lijst van slachtoffers, voornamelijk in de streek rond Beesel heeft toegevoegd. In het archief van de gemeente Helden (nu Peel en Maas) komen de stukken voor genummerd 447 en 2135 over de ‘vraetzuchtige ‘wolf die in 1816 de vierjarige Judith Geraets heeft verslonden.
De vierjarige Judith Geraets is door een wolf overvallen
en meegesleurd in het moeras.
Een paar dagen later zagen mensen uit Panningen een wolf
met een kinderhoofdje in zijn muil.
En dit was dus geen incident. In 1811 blijken er in het arrondissement Roermond dertien jongens en meisjes door wolven verscheurd.
Daar hoor je ‘Wolven in Nederland’ niet over. Als een kind wordt doodgereden in het verkeer, wordt de dader vervolgd voor ‘dood door schuld’. En terecht. Gaan, als straks het onvermijdelijke gebeurt, de leden van de pressiegroep ‘Wolven in Nederland’ vrijuit?
Het is maar een vraag...
Kortom, ik ben voorstander van een ‘Wolvenvrij Nederland’.
En bij dat ‘Wolvenvrij Nederland’, behoort mijns inziens ook harde actie tegen een bepaald soort wolven, waar wij in Nederland nu al onnoemelijk veel maatschappelijk schade van ondervinden. Daarmee bedoel ik de geldwolven, waaraan wij de huidig financieel-economische crisis danken, de bonusgraaier in het bankierwezen, bijvoorbeeld... En niet te vergeten de vele ‘wolven in schaapskleren’, de leidinggevenden van zorginstellingen, e.d., die zichzelf salarissen hebben toebedeeld ver boven de Balkenende-norm!
Homo homini lupus - de mens is de mens een wolf. De Antieken wisten het al.
En die zorginstellingen noem ik hier niet voor niets!
Recent onthulde RTL4 dat ondanks dat in Nederland de wet ‘Normering topinkomens’ al zes jaar in werking is, toch èèn op de vijf bestuurders van zorginstellingen nog steeds een salaris heeft boven de Balkenende–norm. Zelfs blijken drie topbestuurders… er substantieel op vooruitgegaan!
In pijnlijke tegenstelling staat daartegenover het lot van de mantelzorger.
Sinds 2015 bestaat de wet WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning). Die maakte de gemeenten verantwoordelijk voor de ondersteuning van mensen met een beperking (ziekte, ouderdom) die langer thuis (moeten) blijven wonen. Ambtenaren bepalen na een ‘keukentafelgesprek’ welk zorg de gemeente gaat leveren en welke in handen gaat van een ‘mantelzorger’, meestal een partner of familielid , die een deel van de begeleiding op zich neemt. Het Sociaal en Cultureel planburau (SCP) heeft recent voor het eerst de werking van deze wet onderzocht. Wat blijkt? Iets minder dan de helft van de aanvragers van de WMO krijgt mantelzorg. Liefst twee op de drie mantelzorgers geven aan in het SCP onderzoek dat zij niet nòg meer kunnen doen. Maar in het keukentafelgesprek komen ze nauwelijks aan het woord. 'Dat gegeven moet ook het nieuwe kabinet (Rutte III) tot zich laten doordringen,' zegt SCP-onderzoeker Feijten. ‘Want in het regeerakkoord wordt juist ingezet op die naasten.’
Als je, zoals ik hier boven, stelling neemt tegen de terugkeer van de wolf in Nederland wordt je door de mensen van ‘Wolven in Nederland’ spottend weggezet als ‘iemand met het syndroom van Roodkapje'. Blijkbaar een speciale variant van het syndroom van down. Roodkapje was het meisje, weet u nog, dat haar grootmoeder zo tip top zo verzorgde. Dagelijks maakte zij met haar mandje vol versterkende middelen een tocht door het Donkere Bomenbos naar haar lichtelijk dementerende, maar toch nog thuis wonende grootmoedertje. Roodkapje blijkt nu een rolmodel voor ons allen! Mantelzorgster avant la lettre!. Want wat onze zogenaamde ‘participatiemaatschappij’ eigenlijk verwacht is de terug keer van Roodkapje. De terugkeer van de wolf is dankzij de pressiegroep ‘Wolven in Nederland’ tot in de puntjes geregeld. Er is zelfs een schadevergoedingsregel voor de boer wiens schapen worden doodgebeten… De boer heeft, omwille van de hobby van een handvol lupofielen, dat dood bijten van zijn schapen blijkbaar als de onvermijdelijk te accepteren De wereld op zijn kop.
Maar voor de terugkeer van Roodkapje is… niets geregeld. Waar is de werkgroep ‘Roodkapje’? Die is er niet. En toch is die hoogst noodzakelijk. Want sinds 1 januari 2015 worden immers de gemeenten in Nederland geacht de sector Zorg van het Rijk overgenomen te hebben …en dat voor minder geld! Zodat wij allen, tenzij wij zelf hulp behoevend zijn, als mantelzorger vroeg of laat aan de bak moeten.
Dat is nogal wat. Wij, die dagelijks druk bezig zijn met ons moeizaam te handhaven in de neoliberale prestatiemaatschappij, krijgen er een zware taak bij, gebaseerd op medemenselijkheid en solidariteit. Bij menigeen zal daarvoor de knop tussen de oren grondig moeten worden omgedraaid. En menigeen zal daartoe dan ook dringend de nodige begeleiding behoeven, wil hij of zij dat continue mantelzorgen kunnen volhouden. En alleen daarom al moet er feitelijk voor langere tijd juist geld bij, wil het met dat mantelzorgen wat worden. Terwijl er juist geld af gegaan is…!
Sprookjes worden geacht te eindigen met de volzin: ‘… en ze leefden nog lang en gelukkig.’
Maar dat gaat voor het sprookje van de participatiemaatschappij niet op.
‘Wat hebt u grote oren, grootmoeder?’
‘Kind, dat is om beter te horen!’
‘Wat kunt u dan beter horen, grootmoeder?’
'De catastrofe in de zorg, die er aan komt!’‘
Manuel Kneepkens
terug «
|
