De Dubbelganger – De Loop naar de Maan

Manuel Kneepkens - Noordermaasberichten
Nummer 125 - 11 januari 2018

De Dubbelganger – De Loop naar de Maan

Over mijn overigens gelukkige jeugd in Limburg hing één schaduw. Ik had een dubbelganger.
Hij was lang (1m 95), precies als ik. Te lang voor een Limburger…
Die horen klein en rond te zijn, pyknisch, waar of niet?
En tot overmaat van ramp heette hij ook nog eens precies hetzelfde als ik: Maan Kneepkens.
Weliswaar was bij hem Maan de afkorting van Herman en bij mij van Manuel, wat op zich weer een afkorting van Emmanuel is. Zo heette mij grootvader, naar wie ik genoemd ben als stamhouder...
Maar wie wist dat?
Die Maan was in eind Jaren Vijftig Nederlands jongste marathonloper, het atletiekwonderkind van de Mijnstreek.
Over deze fameuze Maan Kneepkens mocht ik bijna wekelijks lezen op de sportpagina van het Limburgs Dagblad… en dát terwijl mijn prestaties op sportgebied, élk sportgebied, nul komma nul waren (en zijn!).
Om alles nog erger te maken dan het al was, leed deze Maan Kneepkens aan het zelfde euvel als die andere toentertijd beroemde Limburger, de Tour de France-rijder Jan Nolten.
Een puike coureur, maar… van je krachten sparen voor de eindsprint had Jan nog nooit gehoord.
Jan fietste steevast keihard voor het peloton uit. Vooral in de bergen, bouwde hij minutenlange voorsprongen op. Helaas vlak voor de finish kwam de onvermijdelijke collaps. Een sluwe Italiaan, Fausto Coppi, was aan Jan’s wiel gang hangen en vlak voor de finish glipte die duivel langs Jan heen en won …de (berg)etappe.
Zo ook verging het Maan Kneepkens de hardloper. Rende steevast keihard voor de anderen uit! En strijk en zet, vlak voor de finish, moest hij stoppen wegens ademnood of het opspelen van een oude blessure aan zijn achilleshiel, etc. Maan werd ingehaald. En niet zo’n beetje ook. Als hij uiteindelijk als elfde wist te finishen dan had deze ongelukkige nog een mooie Marathondag.
En met die pechvogel wordt ik nog steeds verwisseld.

Kom ik op een dichtersmanifestatie beneden Roermond, staat er pauze altijd wel iemand op, die vraagt : “ Deed u vroeger niet aan atletiek? … ja , dat gaat natuurlijk niet meer, nu u op leeftijd bent…. Daarom bent u zeker overgeschakeld op poëzie, daar hoeft u uw stoel niet uit, hè … of… loopt u toch nog wel eens?”

Naar de maan… zou ik dan het liefste willen antwoorden, uit pure kribbigheid, maar beleefd als ik ben opgevoed, doe ik dat niet.

Kortom, hoe kán het anders, op zekere dag ben ik het Donkere Zuiden ontvlucht. Rotterdam - het Manhattan onder de Maan – dat leek me wel wat.
Mijn voornaam Maan liet ik weer terug uitdijen tot Manuel. Geholpen heeft het niet.
Plots had Rotterdam ook een Marathon…En ja hoor, wie mocht ik daar zuchtend en puffend aan het hoofd van een plukje marathonlopers de finish op de Coolsingel zien naderen?

Nee, zijn noodlot ontloopt een mens niet!

Vorige week belde hij mij plotseling op...
In Heerlen ons beider geboortestad, wordt nu dapper gebouwd aan het Maankwartier, zo deelde hij mij mee. De buurt rond het station wordt volledig opnieuw ingericht naar een stoutmoedig plan van de kunstenaar Michel Huisman, bijgenaamd de Maanman.
En die Maanman wil dat Sportmaan en Kunstmaan samen het Maankwartier feestelijk gaan openen, want… de Maanman heeft zich door ons laten inspireren, zo heeft hij aan Sportmaan meegedeeld.
Want …weerspiegelen onze beider loopbanen, die van de Sportmaan en die van de Kunstmaan: eerst tamelijk succesvol, dan lange tijd niet, en nu opnieuw misschien weer wèl… niet het lot van onze geboortestad, een krimpgemeente, druk bezig met er weer bovenop te komen?

‘Wat vind je ervan, Maan?’. ‘Maan , dat gaan we doen!’

Maar eerst open ik, de dichter Manuel Kneepkens, hier in De Steek in Rotterdam-Kralingen, de expositie van de tekenaar Manuel Kneepkens.

Daarna reizen wij beiden af, bij volle maan, naar het Donkere Zuiden!

Manuel Kneepkens

terug «