11 > Valkenburgerweg / Ter Worm

Ik ben altijd een liefhebber van zwemmen geweest. Toen ik nog in Terwinselen woonde, zwommen mijn broer en ik ’s zomers in het openluchtbad Ehrenstein. Toen we in Heerlen woonden, werd dat het openluchtbad Ter Worm. ’s Winters zwommen we in het Sportfondsenbad.

Valkenburgerweg

's Zomers fietsten we hier naar 't Buitenbad Terworm
Het water, alg-
groen
     opspattend rond de duikplank
sloeg er wit tegen wanden. Gemeen ruw beton.
Meisjes lieten er zich gelaten kussen

En vlak voor het Eindexamen
zagen wij toen niet overál de Gekruisigde
hangen?
Ach, een Roos is een Roos is een Roos!

Zie, God sprak niet langer tot ons vanuit 'n braamstruik
maar de Verbeelding.
We reisden af naar de Universiteit van de Zee

Toen we eindelijk terugkwamen, loerde de winter al
in de serre
     door 'n barst in 't glas-in-lood-raam
Een late zon scheen er op een fruitschaal vol appels
uit eigen tuin
      Moeder in haar oude Persianer mantel
liet net de hond uit. Vader had de broeikas
afgebroken.
     Al die rompslomp voor 'n (krrrenterige)
     handvol
     druiven!

Tenslotte viel de onvermijdelijke sneeuw over de velden
Raven
     stegen moeizaam op
boven de villa’s van de Mijndirecteuren.
Het bos achter Terworm leek wel reumatisch...

De hond _ 'n oude terriër, halfblind, 'n échte nijdas _
bláfte
tegen de bittere koude, tegen alles wat nog bewoog...

/ op het bevroren Buitenbad één voorzichtige schaatser../

tegen de vuurpijlen op Oudjaar, vooral
(gierende
   fonkelende
   leegte _ Made in Taiwan)
haast hysterisch...

De Mijnen moeten sluiten, zei Buurman
De Uil
zit in de Olmen...zei Buurman
Heerlen was plots een uithoek van het heelal

Maar, soms, in een droom zie ik weer voor mij
heel die zomerse
lange
lindenallee naar Klimmen-Ransdaal

Maar..
't lint van mijn jeugd háált Valkenburg niet langer
Ik droom
te kort.

terug «